Hou je vast. Ik val meteen even met de deur in je huis. Ik doe niet aan rouwverwerking. Ik doe aan starten met leven.
Je kent vast deze uitspraak van Walt Disney wel:
‘If you can dream it, you can do it’
Ik kon zwijmelen en mezelf compleet verliezen in die quote. Dromen kon ik als de beste. De uitvoering van die dromen, die lieten wat te wensen over. Ik probeerde wel hoor. Man, ik heb heel wat nieuwe starten gemaakt. Want als we verhuizen, is alles goed. Ook niet ‘komt’… nee, ‘is’. Maar eenmaal verhuisd, bleef alles hetzelfde.
Of als het mij gelukt is die functie te krijgen, dan word ik gewaardeerd. Ik kreeg de functie. De waardering bleef uit. Ging ik nog harder werken om mij gewaardeerd te voelen. Gezien worden om wie ik was. Wat weer totaal mislukte.
Tot… 3 augustus 2011 mijn leven een wel hele donkere bladzijde in mijn boek kreeg. Die dag besefte ik dat ik mijn leven niet leefde. Dat ik het leven van iedereen leefde, behalve van mezelf. Ik had jaren voor anderen gezorgd, was mezelf compleet vergeten. Ik bedankte de dood voor dat enorme inzicht. Het inzicht was verre van fijn. Ik heb een hoge prijs betaald om dat inzicht te kunnen voelen.
De drive die het opleverde, was magisch. Nog diep in mijn rouwproces probeerde ik mijn leven weer op te pakken. Wat absoluut niet iedere dag lukte. Er waren dagen bij dat ik niet van de bank af kon komen.
Veranderen, daar heeft de mens een prikkel voor nodig.
Een pijnprikkel of een passieprikkel. De pijnprikkel voelde ik op 8 februari 2011. Ik wist dat ik veel te veel werkte en mijn voorgevoel dat Lennart zou gaan, voelde ik zo sterk dat ik mij ziek melde.
De passieprikkel voelde ik al op 3 augustus 2011 en sprak ik uit op 8 augustus 2011. De hoe, wist ik veel. Ik ben maar wat gaan doen. Met groot succes.
Binnen twee jaar leefde ik mijn leven op mijn manier. Dat betekent voor mij dat ik werk om mijn vrije tijd heen. Ik werk niet meer om vrije tijd te kunnen hebben.
In die twee jaar leerde ik dat:
– In shittie tijden genieten ook mag.
– En dat ik niet hoef te wachten tot het leven mij de pijn en/of passie prikkel geeft om mijn verlangens te leven. Daar kan en mag, misschien wel moet, ik zelf mee komen. De passie- en pijnprikkel kan ik, en jij ook, zelf toevoegen.
– Dat regels voor het leven niet bestaan. Die maak jezelf.
Daardoor blijft het niet meer bij ‘If you can dream it’… ’I do it too’.
Hoe dit begon, dat lees je in mijn boek of kun je luisteren in mijn podcast.