Onze privé afspraak van vandaag is ze vergeten. Te druk. Teveel tijd kwijt aan andere zaken. Ze is er aan aan het werken, dat hebben van vrije tijd. Want ze is jaloers op vrouwen die wel tijd hebben voor ‘dit soort dingen’.
Je mag je afvragen hoe belangrijk je jezelf vindt als je geen vrije tijd hebt of neemt. En hoe belangrijk vind je dat wat je aan het doen bent. Voor wie doe je dat?
Ooit werkte ik 60 uur tegen betaling van 15 uur. Zat ik hier thuis nog met een laptop op schoot om het werk af te krijgen. Verloor ik belangrijke tijd met de jongens en mijn man (willekeurige volgorde, voor de gezin politie op mijn stoep staat). Terwijl ik dacht goed bezig te zijn door mijn werk zo in te delen dat de jongens zo min mogelijk bij de BSO zijn.
Het beeld dat andere moeders dan van mij hebben, is dat ik goed bezig ben. Een hippe moeder. Goed met haar tijd mee. Werk en zorg voor de jongens in balans. Dat ik met mijn tong op mijn schoenen balend dat mijn werk alweer niet af is op het schoolplein sta, zien ze niet. Dat mijn bloed bijna uit mijn oren spuit van de hoge hartslag ook niet. Dat ik nog zoveel van mezelf moet doen, voelen ze ook niet. Ik heb altijd haast.
Speel afspraken worden meestal hier gemaakt. Daar is onmogelijk. Regelmatig spelen hier 4 tot 6 jongens in en om onze tuin. Tot ik er achter kom dat die andere moeders wel op woensdagmiddag met hun nagels in de droger zaten en met hun kont in een magnesiumbad. Ik ben een verkapte onbetaalde oppas.
Een troost heb ik. De jongens en hun vrienden hebben wel super toffe herinneringen aan die middagen met elkaar. Hier mocht alles uh veel. De vlekken van die tijd zitten nog steeds op onze muren.
Die tijd. Ik vind mezelf zo belangrijk. Ik doe alles voor mijn werk. Om gezien te worden. Geen foute beoordeling te krijgen. Salarisverhoging ook graag. Overigens kwam die nooit.
Dat ik mezelf werkelijk totaal onbelangrijk vind en het contact met de jongens niet echt heb, dat voel ik op dat moment niet. Wat heb ik hier een harde les mogen leren.
Deze vragen stel ik mezelf als ik denk of voel dat ik te weinig vrije tijd heb:
MOET ik dit nu doen?
Moet IK dit nu doen?
Moet ik DIT nu doen?
Moet ik dit NU doen?
Moet ik dit nu DOEN?
Of……….
WIL ik dit nu doen? Als ik dat niet wil, wel verantwoordelijk ben, wie kan het dan van mij overnemen? Ik kan niet alles. Wil niet alles meer zelf doen. En tegen wie zeg ik ‘nee’. Werk ik nog met de mensen met wie IK wil werken en doe IK dat onder MIJN voorwaarden?
Heel veel dagelijks zaken waar je je nu nog druk om maakt, zijn niet belangrijk. Sterker nog, de wereld draait ook zonder jou. Je bent niet belangrijk. Je doet belangrijk.
Als je niet kunt of durft te kiezen voor dat wat je weet dat je nodig hebt, leef je het leven van je klanten, je partner, de kinderen, de sportclubjes. Niet die van jezelf..
Zeg nee tegen de ander, zeg je ja tegen jezelf
De quote klopt. Is geen speld of naald tussen te krijgen. Vraagt aan jou wel om een keuze te maken. No matter what. Dat je er een enorm schuldgevoel aan over kan houden en weerstand mag leren ontvangen, dat zeggen ze er dan niet bij. Bij deze.
Sta ja vlak voor een keuze? Omdat je weet dat je die moet maken, maar durf je niet? Boek dan een gratis sessie via deze pagina.
Recente reacties