Na jaren geen contact te hebben gehad met Floortje, appt ze mij twee weken geleden met een vraag. Ik denk dat er geen volle seconde tussen haar bericht en mijn antwoord heeft gezeten.

Ik weet nog dat we in 2013 tegen elkaar zeiden dat meer mensen van de kinderkoelingbrancard zouden moeten weten. Dat het alleen nu niet de tijd is. Dat we erop vertrouwen dat als de tijd daar wel is, we vanzelf een seintje krijgen.

En dat moment komt dus 2 weken geleden. Razend enthousiast ben ik en ik antwoord haar dat ze alles mag delen. Ze heeft het over een blog dat ik in 2013 al geschreven heb. Een deel daarvan heb ik opgenomen in mijn boek ‘de laatste kus’, pagina 56:

…..’Dus nu moet ik hem loslaten, wat in dit geval betekent dat ik hem voor het eerst in zijn leven in een groot bed voor volwassenen moet leggen. Ik sta op het punt om in te storten. Lennart heeft nog nooit in een groot bed gelegen. Behalve dan tussen ons in, als ik hem borstvoeding gaf of als hij op bed lag te stoeien met zijn broers. 

Ik kijk mijn man smekend aan en hij lijkt te voelen dat ik hulp nodig heb. Samen leggen we Lennart in het veel te grote bed en dekken hem toe.  Noe moet ik het aan de artsen overlaten om een aanwijsbare reden te vinden voor zijn te vroege dood.’

Floortje las die woorden in 2012 in mijn blog en voelde direct dat ze er iets mee te doen had. Floortje werkt namelijk in het mortuarium van het Radboudumc in Nijmegen. Zij snapt als geen ander hoe fijn het is om een kindje in een bedje op maat te leggen in plaats van een volwassen bed, waarin het verzuipt. Het lijkt een klein detail maar het had voor mij zo’n enorm verschil gemaakt als ik hem in een klein bedje had kunnen leggen. Het was nog altijd moeilijk geweest, maar ik had hem íets geruster achtergelaten. 

Dankzij de inspanningen van Floortje staat sinds 2013 in het Radboudumc de enige kinderkoelingbrancard van Nederland. Daar ook wel ‘de Lennart mobiel’ genoemd. 

 De vraag die Floortje mij in haar app stelde was of ik het zag zitten een draadje over dit speciale bedje voor overleden kindjes te delen op Twitter. Het was tijd, dat voelden we en dus antwoord ik haar ‘ja’. 

 Het blijkt ook wel dat het tijd is, want de tweet over de Lennart mobiel is in een paar dagen honderden keren gedeeld. We hebben heel veel reacties gehad. 

Vandaag heeft Roos Schlikker haar prachtige column gedeeld.

Het is dus tijd dat Floortje en ik onze droom delen met de rest van de wereld.

Ik heb mij namelijk in 2011 in het mortuarium zo eenzaam gevoeld. Een nummer. En Lennart het zoveelste kleine lijfje in het mortuarium. Ik, wij, vinden dat dat anders kan. Wensen dat elk mortuarium een kinderkoelingbrancard aanschaft. Een bedje speciaal voor overleden kindjes waar ze geborgen kunnen liggen na hun overlijden. 

Ik kan helaas het leed van ouders van er  kindjes niet verzachten, hoe zeer ik dat ook zou willen.

Wat ik wel kan is er voor zorgen dat geen ouder zich zo verloren voelt op het moment dat je je kostbaarste bezit in een mortuarium achter moet laten in ook nog eens een veel te groot bed. Een bedje op maat neemt de pijn niet weg. Het maakt de stappen die je als ouder hebt te zetten wel iets draaglijker.

Als je mijn blog leest, in het mortuarium werkt of iemand kent die, dan hoop ik dat je de ballen hebt om te delen én in actie te komen. Meer informatie over de hoe je een kinderkoelingbrancard kunt aanschaffen, is op te vragen via mortuarium@radboudumc.nl.

We rise by lifting others 

Robert Ingersoll