Deze uitspraak jeukt mij zo:

Een van de dingen waar ik mij zo aan irriteer is een zin. Met vier woordjes. Een zin die ik ook absoluut wel een keer heb gebruikt. Waarvan ik hoop dat ik daarmee geen schade heb aangebracht. Het is een zin die ik in veel Instagram Stories voorbij zie komen. Die ik in veel berichten zie. En die ik helaas ook veel hoor als ik mensen onderling hoor kletsen. Nu ben je natuurlijk hartstikke nieuwsgierig naar welke vier woordjes dat zijn.

Het mag er zijn.

Deze uitspraak jeukt mij zo. Wat ik al zei, ik heb me er ook schuldig aan gemaakt om deze woorden te gebruiken. Het laatste jaar vraag ik mij af: mag het er wel werkelijk zijn? Is dat wel zo? Is het zo dat wat je voelt er ook echt mag zijn? En ik heb het op mezelf toegepast omdat ik heel graag wilde weten hoe ver ik was. Hoe ver ik in mijn persoonlijke ontwikkeling en mindset was. Want mogen gevoelens en gedachten die niet helemaal happy zijn er wel zijn. Mogen oordelen over jezelf en iemand anders er zin? Overtuigingen die niet helemaal meer lekker passen, die je van je ouders hebt gekregen, mogen die er wel echt zijn? En het gevoel dat ze opleveren?

Als ze er mogen zijn…

Waarom lukt het dan het gros van de mens niet om gelukkig te zijn? Om dat intense plezier te ervaren waar je opeens van moet huilen. Of waar je zo dankbaar voor bent dat je ook moet huilen. Of in je broek moet plassen van het lachen?

Als het er echt mag zijn waarom zijn dan zoveel mensen intens ontevreden? Waarom heb ik dan gesprekken waarin wordt gezegd dat het zo zwaar is jouw leven? Dat het zo zwaar is om voor iedereen klaar te staan. Dat het zo zwaar is om in de glans die mensen denken te zien eenzaam te zijn. Je eenzaam te voelen. Niet begrepen worden. 

Als het echt zo mag zijn waarom zie ik je dan nog steeds zo vechten? Excuseren voor alles en nog wat? Waarom zeg je in je Stories dat het er wel mag zijn. Terwijl je je ondertussen onwijs rot voelt maar dat niet durft te zeggen. Als ze er echt mogen zijn waarom vind je het dan zo ongelofelijk moeilijk om hulp te vragen? En waarom maak je die drempel zo groot? Als het er echt mag zijn, waarom krijg je dan bakken met ongevraagd advies en doe je iets met dat advies terwijl je weet dat het niet werkt? 

Als het er echt mag zijn waarom zit je dan vol schaamte? En hoe komt het dan dat je jezelf uit de naad werkt om dat ene compliment t ontvangen die je vroeger nooit of juist teveel hebt ontvangen? En waarom verstop jij je tranen voor je man, je ouders, je collega’s? Als het er mag zijn hoe komt het dan dat je ’s avonds ligt te piekeren in bed hoe je de week door moet komen?

Ik weet het antwoord.

Ik weet het antwoord op alles waarvan jij vindt dat het er mag zijn maar wat je eigenlijk weg drukt. Je vecht. Je bent aan het volhouden. Je bent een toneelstuk aan het opvoeren. Omdat je simpelweg niet weet hoe het anders kan. Je vecht tegen de tranen, de schaamte, het beeld dat je hebt over jezelf en het beeld dat je denkt dat anderen van je hebben. 

Ik heb gemerkt dat het zo niet werkt. Dat als je kiest in deze energie, in deze emoties, je alleen maar meer creëert van wat je niet wilt hebben. Dat je per ongeluk shit aan het sparen bent. 

En het enige dat jij te doen hebt, wat je echt niet in je eentje kan, is je focus verleggen. Jezelf badderen in het gevoel dat je hebt. Want dan ebt het weg. Luister Podcast 14 ‘Deze uitspraak jeukt mij zo’ om de rest wat ik jou te brengen heb te horen.