Hoe schrijf je een tekst zonder dat je je familie raakt of te kakken zet?

Hoe schrijf je een tekst zonder dat je je familie raakt of te kakken zet?

Ben je een missie ondernemer op basis van jouw ervaring dan ontkom je er niet aan dat je onderweg schaamte, pijn of angst voelt om een blog te plaatsen. Omdat je vermoed dat je je familie pijn gaat doen met jouw schrijven. 

Als je dit voelt, dan is de kans groot dat je dat ook doet. Ik was van 2011 tot 2017 een actieve blogger over mijn rouwproces. Ook over het starten van mijn bedrijf, beginperiode als kindercoach en alles wat ik daarin tegenkwam. Waaronder het onbegrip van mijn omgeving. Familie, collega’s, leerkrachten van de jongens, sportmaatjes enz. 

Doel bloggen:

Mijn intentie is nooit geweest om mijn familie of wie dan ook te raken met mijn blogs. Op een moment was bloggen voor mij zelfs een manier om contact met ze te hebben, omdat live contact te pijnlijk was. Mijn intentie was wel: informeren en lezers iets leren. Je doel helder hebben, is een vereiste om vrij te kunnen bloggen. Overigens kan je doel per blog verschillen.

Kaders waarbinnen ik blog:

Door meters te maken, heb ik geleerd hoe te bloggen zonder namen te noemen en zonder direct het te hebben over de persoon om wie het gaat. Van wie ik een reactie heb gekregen of die mij bewust uit de weg gaat. 

Daardoor heb ik leren schrijven op een manier waarbij ik totaal bij mezelf blijf. Daarbij schets ik voor mezelf de volgende kaders:

1. Ik geef nooit iemand de schuld van hoe ik er bij zit. Er bestaat alleen maar actie en reactie. Zowel de actie en de reactie komen ergens vandaan. Van elkaar weten we niet waar ons gedrag vandaan komt. Dat kun je niet weten, heb je na te vragen.
2. Zit ik midden in een (frustrerend) proces en roept dat proces heel veel vragen op, dan deel ik niet. Of ik deel hoe ik omga met de vragen. Lukt dat niet, deel ik pas als ik eraan voorbij ben.
3. Ik breng de persoon omschrijvend in beeld. Of ik vraag toestemming om over de persoon te delen. Bij toestemming laat ik de persoon altijd eerst de blog lezen. Een andere optie is doen alsof het om een klant gaat. Ik heb hier wat moeite mee, omdat ik zuiver handelen hoog op mijn waarden lijst heb staan. Het toch voelt als faken. Ik heb een hekel aan nep. Online is al genoeg nep. In mijn podcast vermeld ik dan bijvoorbeeld dat ik van twee situaties één heb gemaakt om voor jou iets te verduidelijken. Of ik verander het geslacht. Daar heb ik dan geen moeite mee. Zo komt het dat veel klanten zich herkennen, denken dat het over hun gaat, terwijl dat vaak niet het geval is. Eén ding dat ik wel toepas, is het veranderen van tijd. Als iets vandaag is gebeurd, kan ik het omschrijven als vorige week, jaar enz.
4. In een persoonlijke blog, post of podcast belicht ik beide kanten als het TE pijnlijk wordt, het wel van toegevoegde waarde is om te delen. Omdat het anders toch wordt zoals bij één. Dan wijs ik een schuldige aan als ik alleen vanuit degene praat die zich geraakt voelt. Terwijl in elke situatie waarin shit is meerdere mensen met elkaar iets in stand houden. De schuldvraag blijf ik ver bij weg. Je doet namelijk altijd iets. In: zegt een anders iets over jou, zegt dat meer over die ander dan over jou, geloof ik niet. Het is rete interessant voor jou groei om na te vragen wat de ander in en aan jou merkt en ziet waardoor ze reageren zoals ze reageren. Krijg je mooie gesprekken door. 

Binnen bovenstaande kaders ervaar ik alle vrijheid om te schrijven wat ik wil schrijven. 

Nog een optie:

Er is een andere optie om volledig vrij te schrijven. Zonder angst of schaamte. En dat is toestemming vragen.

Intern: van jezelf. Ben je bereid of ben je er klaar voor om oordelen van je af te laten glijden? Zo niet, wat heb je dan te doen? Wie heb je te worden om dat wel te kunnen?

Extern: toestemming vragen aan familie of wie dan ook maar van wie je houdt. 

In het ergste geval krijg je een nee te horen. Mij gebeurde dat bij het plan maken over de inhoud van mijn boek. Het oorspronkelijke plan was naast mijn verhaal het werken met interviews. Ik vroeg mijn moeder als eerste. Door haar ‘nee’, heb ik alle interviews geschrapt. Mijn moeder niet dan niemand niet. Deze nee bleek voor mij heel helpend in mijn schrijfproces. Waarmee ik met je wil delen dat een nee achteraf vaak helemaal niet zo vervelden is. 

Merk je na het lezen van deze blog dat je onbewust op de rem staat, doordat je jezelf toch begrapt op niet het achterste van je tong te laten zien? Je daardoor niet jouw experstatus de wereld in brengt en wil je daar hulp bij? Of wil je wel delen, vind je het moeilijk om om te gaan met de reacties die je krijgt? Klik hier om een afspraak in te plannen waarin ik je alvast twee tips geef waarmee jij direct een stuk minder angt krijgt om te delen.