Het is vrijdagavond. Het enige programma dat ik standaard kijk, is The Voice. En dan alleen de gewone versie. Niet de kids en ook niet die voor mensen op leeftijd.
Ik nestel mij op de bank. Plop een fles wijn open. Franse kaas erbij. De eerste slok wijn die ik dan heel even door mijn mond laat gaan. Het geprikkel dat dat oplevert. OMG dat is mijn ultieme genietmoment. Slechts één avond in de week. Want met maar één nier hebben anderen veel lol van mij als ik drink.
Ik vier die avond niet per se iets van mezelf. Wel van een klant van mij. Ik ben zo trots als een aap met heel veel pieps.
Ergens halverwege de uitzending word ik me toch boos. Opeens voel ik de woede van wat die dag gebeurde.
Die ochtend is een klant van mij live geweest. Dat doet ze vaker. Toch zegt ze steeds net niet wat ze te zeggen heeft. Omdat jezelf uitspreken ongelooflijk spannend is. Je sterft duizend doden door live te gaan. Dat doe je dan bij de start met een mega hoge hartslag. Die zakt als je door blijft gaan. Om ergens onderweg een enorme gevoel van trots te ervaren. En dan worden veel van mijn klanten overmand door emoties. I did it, voel je dan. Ik ben het aan het doen. Ik heb dat zelf vorige week nog ervaren toen ik sinds lange tijd live ging op facebook.
Het is de reis van de held die mijn klanten maken. De route zit in elke Disney film. En die begint al voordat ze live gaan. Vier maanden hebben we gewerkt naar dit moment. And she was good! Ze praat over hoe ze voelde dat haar baan niet meer bij haar past. Hoe ze die baan toch nog even heeft volgehouden tot het moment dat ze tegen zichzelf zei: nee, tot hier en niet verder. Niet nog een jaar erbij.
Ze is toen haar eigen onderneming gestart. Terwijl ze dat vertelt, reageert een vrouw met:
Maar jij hebt makkelijk praten. Jij kan op de zak van je man teren. (niet letterlijk, ik heb mijn eigen woorden hier neergezet)
Die woorden gaan dwars door mij heen op het moment dat ik de wijn door mijn mond laat gaan. De prikkels, ik spuug bijna mijn wijn uit. Ik ben zo onwijs boos. Teleurgesteld. Mijn man keek mij aan met een blik van, waar heb jij last van. Is de zang zo erg?
Heb ik dan de afgelopen tien jaar voor niks gewerkt? Heb ik voor niks gedeeld wat ongevraagd advies, invullen voor een ander en geen vragen stellen met de ontvanger doet? Ook met de mededeler?
Ik besluit mij dit keer niet in te houden. Ik schrijf mijn woede van mij af door op mijn privé tijdlijn een bericht te schrijven. De post vind je hier.
Ik deel dit met je omdat ik geloof dat wij vrouwen elkaar veel vaker moeten steunen. Niet met ongevraagd advies. Nog met invullen. Heel simpel, door te luisteren. Alleen maar luisteren. En als iets je raakt, een vraag te stellen. Bijvoorbeeld:
Goh, hoe ben je tot dit besluit gekomen. Hoe heb je dit gedurfd? Eigenlijk is mijn leven ook niet hoe ik het zou willen. Maar ik heb de durf nog niet om het besluit te nemen.
Heb je net als mijn klant ook een dapper besluit genomen, loopt het niet lekker en wil je daar hulp bij?
Boek dan hier een gratis sessie. Elke maandag en dinsdagmiddag heb ik mijn agenda voor je open staan.
Proost, op de vrouw die dappere beslissingen maakt. (met thee dan wel dit keer)
Recente reacties